Bir direniş öyküsü /
İsmail Ozan DEMİREL
style="margin: 0px; padding: 0px; border: 0px; outline: 0px; font-size: 13px;
font-family: 'Trebuchet MS', Arial, Helvetica, sans-serif; vertical-align:
baseline; line-height: 20px; text-align: left; background-color: rgb(255,
255, 255); ">
Bir direniş
öyküsü
inherit; font-family: inherit; vertical-align: baseline; ">
Cansel Malatyalı'nın işe geri dönme talebi her ne kadar bireysel
olsa da, direnişi geniş bir emekçi kesimini temsil
ediyor
src="http://i.radikal.com.tr/480x325/2012/07/23/fft64_mf1048699.Jpeg"
style="margin: 0px; padding: 0px; border: 1px solid rgb(199, 199, 199);
outline: 0px; font-style: inherit; font-family: inherit; vertical-align: top;
" />
Cansel Malatyalı 154
gündür işini geri istiyor.
inherit; font-family: inherit; vertical-align: baseline; ">
0px; font-style: inherit; font-family: inherit; vertical-align: baseline;
">
Kürsüden bir emekçiyi kovmanın ne kadar
doğal olduğunu anlatıyordu İnşaat Mühendisleri Odası (İMO) Başkanı
Taner Yüzgeç, 2 Haziran’da. Birçok siyasi partide ve sendikada
işten çıkartmaların olduğunu, bunlara yönetimlerin inisiyatifi olarak
bakmak gerektiğini söyledi önce. Sonuçta tüm alacakları verilmiş,
mağdur edilmemişti Cansel Malatyalı. Zaten işten atan yönetici aynı
zamanda işe alandı. Yani biz aldık, biz atıyoruz size ne oluyor diyordu
kısaca. Bir ara hızını alamadı, yönetim olarak asıl biz mağdur
edildik deyiverdi. Kendisini emekten ve halktan yana olarak tanımlayan
örgütün bir yöneticisi, ayakları sımsıkı yerde olan Marksizmi
tepetaklak etmiş, işçi-işveren arasındaki ezen-ezilen ilişkisine yeni
bir boyut getirmişti.
Cansel abla geçimini, emeğini satarak
kazanan milyonlarca emekçiden biri. 4,5 yıldır temizlik ve çay servisi
işlerinde özveriyle çalıştığı İMO Genel Merkezi’nin işine son
verdiğini bir gün iş çıkışı eline tutuşturulan bir kâğıttan
öğrendiğinde “kaderine” razı olup başının çaresine
bakmaktan daha zor ama onurlu bir yol seçti. Şubat’ın
20’sinden beri performans yetersizliği gibi uydurma bir gerekçeyle
kapı önüne konulduğu İMO’nun önünde direniyor. “Maruz
kaldığım baskılara, onursuzca aşağılanmalara ve hakaretlere bugüne
kadar işimi kaybetmemek için hep boyun eğdim. Şimdi işimi geri almak
için direnen bir emekçi olarak bana bu zulmü yapanların karşısına
dikileceğim” diyerek başladığı direnişinde bugün
154’üncü gün. Ne href="http://www.radikal.com.tr/index/Ankara" style="margin: 0px; padding:
0px; border: 0px; outline: 0px; font-style: inherit; font-family: inherit;
vertical-align: baseline; color: rgb(59, 89, 152);
">Ankara ’nın kara kışı, ne İMO yönetiminin hakkındaki
kara propagandası, ne 60’ıncı gününde direnişten çekilen
sendikası Tez-Koop-İş’in ihaneti ne de polisin baskı ve
gözaltıları direnişini bitirebildi.
inherit; font-family: inherit; vertical-align: baseline; ">Modern zulüm:
Mobbing
Cansel abla işten çıkartıldıktan sonra işe
iade davasıyla birlikte bir de mobbing davası açtı. Direnişe
başladığını duyurduğu bildirisinde bir emekçiyi keyfi olarak işten
çıkaran yöneticilerin işyerinde uyguladığı baskıyı anlatıyordu.
Yönetim katındaki tuvaletin personele yasaklanmasından yemek parasının
maaşından kesilip odanın lokalinde yemeye zorlanmasına, çalıştığı
iki metrekarelik çay ocağına kapı yapılması ve mutfaktan
çıkışının kısıtlanmasından, sürekli aşağılama ve hakaretlere
kadar yaşadığı uygulamaları anlatıyor ve bize şöyle sesleniyordu:
“İşimi geri alana ve onurlu bir şekilde çalışana kadar mücadele
edeceğim. En insani hakkım olan iş hakkımı geri alma mücadelemde
desteğinizi bekliyorum.”
Yaşasın sınıf
dayanışması
Cansel abla İMO binasının duvarına
“İşimi Geri Alana Kadar Oturma Eylemindeyim” ve “Oturma
Eyleminin X’inci Günündeyim” pankartlarını asıp küçük bir
masaya bildirilerini ve imza metnini koyarak başladı direnişe.
style="margin: 0px; padding: 0px; border: 0px; outline: 0px; font-style:
inherit; font-family: inherit; vertical-align: baseline; color: rgb(59, 89,
152); ">Ankara ’nın kara kışında, devlet daireleri bile
tatil edilirken Cansel abla direnişine ara vermedi. Kovulmadan önce
işlerini yetiştirmek için işe mesai saatinden bir saat önce gitme
alışkanlığını bozmadan, her sabah erkenden çayını demledi, yerleri
süpürdü, pankartını açtı, masasına bildirilerini dizdi ve
emekçilerden destek bekledi. Direniş, önce Necatibey Caddesi’nden
geçen halkın dikkatini çekti. İşe giderken aldığı simidini paylaşan,
tıka basa dolu otobüslerin içerisinden el sallayan, demlediği çayı
ikram eden emekçiler, Cansel ablaya yalnız değilsin biz de senin
tarafındayız diyorlardı. Sendikası Tez-Koop-İş’in de destek
vermesiyle kısa sürede eylemler kitleselleşti. İMO’nun önü
halayların çekildiği, sloganların atıldığı, basın
açıklamalarının yapıldığı bir direniş alanına döndü.
direnişi İMO yöneticileri önce görmezden gelmeye çalıştıysa da
direnişin 10. gününde açıklama yapmak zorunda kaldılar. En iyi savunma
saldırıdır prensibiyle Cansel ablanın niyetinin odaya çamur atmak
olduğunu ve yapılan iş tekliflerini kabul etmediğini söylediler.
Sonrasında Tez-Koop-İş sendikası yaptığı açıklamada görüşmelerde
sendikanın da olduğunu ve iş teklifinin söz konusu olmadığını
söylese de, İMO yönetimi bu söyleminden vazgeçmedi. İşten
çıkarttıkları bir emekçinin direnişine olan öfkelerini, bazen
arabalarını direnişçilerin üzerine sürdürerek, bazen de lokalden geç
saatte içkili çıkıp hakaret ederek kustular.
inherit; font-family: inherit; vertical-align: baseline; ">Sendika direnişi
bırakıyor
İşten atıldığında Cansel ablanın
gittiği ilk yer olan sendikası Tez Koop-İş ise bağlı olduğu
konfederasyon Türk-İş’in işçi direnişlerini işveren ile
anlaşıp bitirme geleneğini bozmadı. İMO önünde üç kez kitlesel
basın açıklaması yapan, her açıklamada direnişin haklılığını ve
meşruluğunu vurgulayan, Cansel Malatyalı’yı işe geri alınana
kadar destekleyeceğini ve yılmayacağını söyleyen sendika, işverenlerin
çağırdığı bir toplantıda ikna edilip 60’ıncı gününde
direnişi bıraktı. Sendikanın davayı geri çekip çadırı kaldırması
teklifine Cansel abla olumsuz yanıt verince “örgütsel zaafiyet
gösterdiği” gerekçesiyle sendika direnişi bırakmış oldu.
Sendikanın direnişi bırakmasının ardından Cansel abla, Tez-Koop-İş
önlüğünü çıkartıp direnişe devam etti.
Direnişin
60’ıncı gününde gece-gündüze dönme kararı alan Cansel ablaya,
bu sefer de href="http://www.radikal.com.tr/index/Ankara" style="margin: 0px; padding:
0px; border: 0px; outline: 0px; font-style: inherit; font-family: inherit;
vertical-align: baseline; color: rgb(59, 89, 152); ">Ankara polisi
saldırmaya başladı. İMO Genel Kurulu’na kadar bir haftada üç kez
saldıran polis Cansel ablayı ve destekçilerini gözaltına aldı,
çadırı söktü. Cansel ablayla beraber gözaltına alınan devrimcilerden
İvme dergisi yayın kurulu üyesi mühendis Barış Önal sonrasında Cansel
Malatyalı’yı desteklemenin de içinde olduğu bazı suçlardan
tutuklandı.
Bizim için direniyor
Cansel
Malatyalı’nın işe geri dönme talebi her ne kadar bireysel olsa da,
direnişi geniş bir emekçi kesimini temsil ediyor. Güvencesiz
çalıştırılan, işyerinde mobbing’e maruz kalan ve belki bir gün
cep telefonuna gönderilen bir mesajla atıldığını öğrenecek olan
çalışanlara işten atılmanın bir kader olmadığını anlatıyor Cansel
abla.
Necatibey 57 numarada açtığı çadırda, uzun süreli ve
sonuç alıcı bir direniş örgütleme iradesini gösteremeyen, sokakta
bedel ödemektense siyaseti salonlara hapsetmeyi tercih eden, sınıfsal
çıkarlarını pragmatizme teslim etmiş “solculara” direniş
dersi veriyor. Vicdanınızı yanınıza alıp beş aya yakın bir süredir
keyfi olarak çıkarıldığı işine iade talebiyle başlattığı
direnişine destek olmak için geldiğinizi söylemeniz yeterli.
font-style: inherit; font-size: 15px; font-family: inherit; vertical-align:
baseline; ">Bu yazı Radikal 2'de yayınlanmıştır.(
style="font-family: inherit; font-style: inherit; font-size: 13px;
">http://www.radikal.com.tr/Radikal.aspx?aType=RadikalEklerDetayV3&ArticleID=1095037&CategoryID=42
">)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder