32 Yıl Sonra!

align="justify">1976, 1977, 1978 1 Mayıs işçi bayramlarında
Taksim'de yapılan kutlamalarda bulundum. Üniversitede okuduğum
yıllarda katıldığım bu bayramlardan ilki görkemli geçti.
1977'de yapılan 1 Mayıs İşçi Bayramı'nda Taksim
Meydanı'nda 500.000 kişi vardı. Bayram havasında,
olağanüstü güzellikte geçen mitingin sonunda, Kemal
Türkler son cümlesini söylerken Kontrgerilla tarafından ateş
açıldı. Gezi Parkı'nda kurulan kürsünün hemen
arkasındaydım. 34 kişi bu sıkılan kurşunlarla, panzer altında ve
izdihamda ezilerek öldüler*. Uzun süre coplanarak kovalandık.
1978'de 1 Mayıs kutlaması ise bu katliamın gölgesinde biraz
sönük geçti.

 

Bundan sonraki süreçte Taksim Meydanı uzun
yıllar işçilere kapatıldı. Son yıllarda işçiler ve
demokratik kuruluşlar 1 Mayıs'ı Taksimde kutlamak için
başvurdular ancak her seferinde "Taksim Meydanı gösteri ve
toplanma alanları kapsamında değildir" gerekçesiyle yasaklama
getiriliyordu. Oysa burada Kabotaj Bayramı, Polis Bayramı, 23 Nisan,
İstanbul'un fethi, İstanbul'un kurtuluşu kutlamaları
için valilik izin veriyordu. Yılbaşı kutlamaları sabaha kadar
sürüyor, tinerciler, tacizciler, yankesiciler ve ayyaşlar sabaha
kadar Taksim Meydanı'nın tadını çıkarıyorlardı. NATO
Günü'nde Taksim Meydanı yabancı ülkelerin subaylarına
açılıyordu! Futbol fanatikleri hemen her hafta büyük
kalabalıklarla Taksim'de gösteri yapıyorlardı.

 

3 yıl süren gazlı, coplu orantısız güce
karşı kararlılıkla direnen işçiler, emekçiler, devrimciler
Taksim Meydanı'nda 1 Mayıs İşçi Bayramı'nı kutlama
hakkını kazandılar. 2010 yılı İşçi Bayramı büyük
olgunlukla Taksim Meydanı'nda kutlandı. Hem de en az 200.000 kişi
tarafından…

 

32 yıl sonra Şişli yolundan Taksim
Meydanı'na girerken müthiş duygulandım. Bunu
sözcüklerle anlatamam. 1 Mayıs 1977'yi anımsadım.
Üzerimize sıkılan kurşunları, ezip geçen panzerleri, Kazancı
Yokuşu'nda sıkışarak ölenleri…

 

Buruk da olsa 32 yıl sonra 1 Mayıs İşçi
Bayramı'nda Taksim Meydanı'nda olmaktan mutluyum.

 

ARİF OKAY

 

 

* Bu katliamı anlatan 5
bölümlük bir yazım HATAY gazetesinde çıkmıştı (1-5
Mayıs 2000). Bu yazıda İzmir Eğitim Enstitüsü'nde okurken
1 Mayıs için İstanbul'a gelen ve panzer tarafından ezilen
Antakyalı Sibel Açıkalın'ı da anmıştım.